i hate love. i love hate.

nienawidze moich rodzicow

nienawidze moich znajomych, kolezanek, "przyjaciolek", kolegow i "przyjaciol"

nienawidze moich bylych facetow

nienawidze mojej szkoly

nienawidze mojej choroby

nienawidze mojego zycia

pozostalam wiec tylko ja

i jak tu nie byc egoistka?

czuje, ze potrzebuje jakiejs pomocy

wiem, ze nie daje sobie sama rady

potrzebuje albo faceta, ktorym bym mogla sie bawic

albo psychiatry

musze wreszcie zaakceptowac, ze to juz koniec

ze juz go nigdy w zyciu nie zobacze

ze nigdy nie powiem mu tego, co codziennie w myslach mdo niego mowie

ze juz nigdy nie poczuje na moim ciele jego dloni

nie wiem

moze ja mam jakis syndrom szukania facetow, ktorzy mnie zrania

nie wiem, czy jest cos takiego nawet

mam nadzieje ze po 10 czerwca przejdzie mi wszystko

a tak poza tym, jakby co

to nie narzekam

wiem, ze inni maja jeszcze bardziej spieprzone zycie

:) usmiech na pocieszenie